Wyrazy Ubolewania, cz.II

Przepraszam,

Że świecę radioaktywnie nocą

I na świat sprowadzam bezsenność niekończącą,

Ludzi wypełniając trucizną sen niszczącą.

Przepraszam,

Że się skrywam przed własnym spojrzeniem,

Wzrok wlepiając łatwo we współżyjących wady

I nie wiem już kim jestem, gasnącym płomieniem?

Przepraszam,

Że szczęście potencjalne, nawet złotym latem,

Spowijam w całun mrozu, ozwany "NIEMOŻLIWE"

I smagam wieczorami pesymizmu batem.

Przepraszam,

Że spokój zachowuję, gdy Zeus z gromem kroczy,

Ciskając w wywar nieba okrutną błyskawicę,

Zaś mżawka małoznaczna przeraża moje oczy.

Przepraszam,

Że hoduję czarną różę mroku

I miast podlać korzenie kwasem smutkobójczym

Nabijam się na kolce wyrastające wszędzie.

Przepraszam,

Że serce w mgle zamykam

I nie dopuszczam Ciebie, byś starła mleczną chmurę,

Zaś dłonią mą Twej dłoni ponownie uciekam...

Przepraszam.

***[14 stycznia 2014] Nie jestem w stanie stwierdzić, skąd wyszedł pomysł na powtórne wylanie wyrzutów sumienia, jednak jak widac, zrealizowałem I jest.
W skrócie, zwrotki odnoszą się do: zakłócania innym ludziom snu; zbytniego skupienia na wadach czyichś, miast na swoich; nie dostrzegania szczęścia; niezwykłej mej skłonności do nie przejmowania się rzeczami ważnymi, dużymi, zaś małymi – wręcz przeciwnie; samo-destrukcji mentalnej; zamknięciu.***