Może?

Może wypełniłaś

po brzegi pusty dół

Uśmiechami swymi, kąpiel zalecając,

Wodami 'leczniczymi', kojąco działając

Uczynić ducha miały

Pełnym a nie pół.

Może wypełniłaś po brzegi zagłębienie

Wokół swej osoby o pomoc zawołaniem,

Bo Cię zaskoczyło wyspy zapadanie

Proces mocno gnilny, podwalin rozłożenie,

Bo to pierwszy raz?

Możem odzież zrzucił, nagość ukazując

I blizny niezgojone na szarej istocie,

I gdym już dopływał, ugrzęzłem w kłamstwa błocie

Co wyszło spod wołania i śmiechów rozpuszczonych.

W zranieniu palców słodkich się nie spodziewałem

Świadomie nieświadomie szponów zatopionych

W tym co dbać prosiłem

I się opiekować

Tonę.

***[6 grudnia 2013] Spójrzmy oczyma wyobraźni. Tutaj człek numer jeden, stojący na wysepce, człek numer dwa zaś stoi nieco dalej. Na brzegu, dajmy na to. Między nimi ciecz – tylko co to za ciecz, wypełniająca przestrzeń? Tego nie wie nikt. Z perspektywy czasu dalej nie ma pojęcia. Z jednej strony może to być woda dobra wspaniała kojąca. Lecznicze działanie wystąpi i doprowadzi duszę do pełni szczęścia, gdy się ludzie spróbują do siebie zbliżyć. Z drugiej może to być coś całkiem innego, świadomie, lub nie wylane wokół wyspy. Zdejmuje się otoczkę, odkrywa się, płynie się.

A potem się tonie.***